Θάνατος από ασφυξία στα μεγάλα κενά αέρος της μικρής καθημερινότητας.

Όταν πρόκειται για αξιοπερίεργες περιπτώσεις ανθρώπων, μεγέθη όπως ο χρόνος και ο χώρος είναι δευτερεύοντα.
Δε σε νοιάζει το για πόσο και το πότε και το που
αυτό που μετράει
είναι ότι τα μοιράζεσαι με κάποιο πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο. Και
όλα τα άλλα
δεν έχουν και τόση σημασία.
Είναι που μπορείς και ανασαίνεις
για λίγο.

Γιατί δε μένουν.

Α.

- και... πόσο χρονών είσαι;

- χιχιχι πόσο με κάνεις;

- ή 28 και έχεις κλάψει πολύ μέχρι τώρα στη ζωή σου ή 32 και είσαι αφελέστατα χαρούμενη.

το επεξεργάστηκε λίγο, ήπιε ακόμα μια γουλιά από το μπουγαδόνερο που την είχαν σερβίρει και πήγε παραπέρα. Αργότερα έφυγε με έναν τύπο.

Αν ήμουν λίγο πιο στάνταρ, μάλλον τώρα θα μπορούσα να λέω ότι έχω πάει και με ξανθιά.

Β.

Στα 10 λεπτά από την ώρα που αρχίσαμε να μιλάμε, τρίβεται και χουφτώνει με άνεση. Ανταποκρίνομαι. Τραβιέται λίγο πίσω χαζογελάει και λέει:

- απόψε δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει κάτι, αλλά γράψε το τηλ. μου να κανονίσουμε αύριο

(βγάζω το μπαλκατέλειο και περιμένω να μου πει τον αριθμό της. κοιτάζει με αηδία το αντι-σμαρτφον μου)

- που είναι το άηφόν σου;

- δεν έχω άηφον.

- είσαι σοβαρός;

- δεν ήξερα ότι για να γαμήσεις σήμερα χρειάζεσαι άηφον.

- ε;

- λέω, αν φτιάχνεσαι με τα άηφον, να πεταχτώ να πάρω ένα. Είναι κρίμα να μη μου κάτσεις για μια επένδυση 3-4 κατοστάρικα. Και θα μου μείνει και το άηφον.

- άντε χάσου ρε γελοίε.