Οι πρόωρες και εν μέρει λανθασμένες εκτιμήσεις μου για τη δυνατότητα δημιουργικής καταστροφής στο πλαίσιο ενός ευρύτερου και μέσο/μακρο-πρόθεσμου σχεδιασμού στηρίχθηκαν κυρίαρχα σε μια ανάλυση στον πυρήνα της οποίας εγγράφονταν όψεις μιας αντι-κουλτούρας στης οποίας το ρεύμα κολύμπησα και στρογγύλεψα (σαν τα αιχμηρά βότσαλα στο ποτάμι).
Ο μόνος τρόπος μόνωσης και οχύρωσης που αρμόζει όταν μιλάμε για το σχήμα προσωπικότητα- μάζα- μηχανισμός είναι αυτός της ναρκοθέτησης του μηχανισμού από τις ίδιες τις προσωπικότητες στη βάση των οποίων αυτός συγκροτείται, με σκοπό η διάχυση στις μάζες να μη θυμίζει τη γνωστή, μονόδρομη και μονολιθική σχέση η οποία επιφέρει τελικά ακριβώς τα αντίστροφα αποτελέσματα, δηλαδή αυτά του τσακίσματος των προσωπικοτήτων από ένα μηχανισμό που αλώνεται από τη μέση μαζική αντίληψη για την πραγματικότητα και τις αντίστοιχες κοινωνικές πρακτικές μετασχηματισμού αυτής.
Στο σημείο αυτό, έχει πολλά να μας διδάξει (σε συμβολικό επίπεδο, προφανώς) η "μέθοδος" του σολομού και της πέστροφας που κινούνται αντίθετα στη ροή, εκμεταλλευόμενα τις πτυχώσεις που δημιουργεί η τυρβώδης ροή στην τριβή της με την επιφάνεια της όχθης και του πυθμένα.
Οι πτυχώσεις αυτές κάνουν όχι απλά πιο εύκολο το κολύμπι αντίθετα στη ροή, αλλά οριακά πιο εύκολο το κολύμπι εν γένει, κάνοντας μια φαινομενικά αδύνατη διεργασία πιο εφικτή ακόμα και από τη συνηθισμένη, "μονή δυνατή" επιλογή.
Νομίζω πως τα διδάγματα που εδράζονται στο νοηματικό υπόστρωμα αυτού του συμβολικού (και βολικού) στρώματος επεξεργασίας είναι παραπάνω από προφανή.
Φυσικά, ο χώρος και ο χρόνος εξειδίκευσης και εφαρμογής μιας τέτοιας ανάλυσης δεν μπορεί παρά να κινείται στην περίμετρο ενός κύκλου, αντίστοιχου της στοχοθεσίας του κεντρικού σχεδιασμού.
Με άλλα λόγια, διαλέγεται με βολικό και αυθαίρετο τρόπο ώστε να αντανακλά (πολλαπλασιάζοντάς τες) τις πτυχές που- δομικά, κάθε φορά- κρίνονται ως δεσπόζουσες.
Η μόνη έξοδος (είναι η έξοδος κινδύνου) από αυτή την συσσωρευτικού/αθροιστικού τύπου σειρά γεγονότων (η οποία παγιώνεται όλο και περισσότερο στο βέλος του χρόνου, ενισχύοντας το να αποκρυσταλλωθεί η τάση αυτή σε μια μη- αντιστρεπτή κοινωνικό-οικονομική διεργασία κατισχύοντας οριστικά σε όλο το φάσμα της φυσικοϊστορικής σφαίρας) εδράζεται στη χωροχρονική ρηγμάτωση του κοινωνικό-οικονομικού χωροδικτυώματος στρέφοντας τη ροή, προς ένα ριζικά νέο επίπεδο, με ριζικά νέου τύπου σχέσεις σε αυτό.
Ένα νέο επίπεδο που, ωστόσο, διατηρεί σχέσεις συνέχειας-ασυνέχειας με το παλιό, σε μια υποβόσκουσα αναχρονιστική, "ασύγχρονη" φάση σταδιακής απονέκρωσης του τελευταίου. Πρόκειται για μια σχέση αντίστοιχη με αυτή που εντοπίζει κανείς π.χ ανάμεσα στην πρωτόγονη κοινωνία και τη σημερινή (δεν έχουν τίποτα το κοινό, εκτός από κάποιες εξαιρετικά κοινές και προφανείς "λεπτομέρειες" που δείχνουν πως σταδιακά και μέσα από αλλεπάλληλες σχέσεις συνέχειας- ασυνέχειας οδηγηθήκαμε από τη μια στην άλλη).
Θα επανέλθω (κάποια στιγμή) με την απαραίτητη "συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης" ("ή πως τα στρογγυλεμένα βότσαλα ξαναγίνονται αιχμηρά").
Ο μόνος τρόπος μόνωσης και οχύρωσης που αρμόζει όταν μιλάμε για το σχήμα προσωπικότητα- μάζα- μηχανισμός είναι αυτός της ναρκοθέτησης του μηχανισμού από τις ίδιες τις προσωπικότητες στη βάση των οποίων αυτός συγκροτείται, με σκοπό η διάχυση στις μάζες να μη θυμίζει τη γνωστή, μονόδρομη και μονολιθική σχέση η οποία επιφέρει τελικά ακριβώς τα αντίστροφα αποτελέσματα, δηλαδή αυτά του τσακίσματος των προσωπικοτήτων από ένα μηχανισμό που αλώνεται από τη μέση μαζική αντίληψη για την πραγματικότητα και τις αντίστοιχες κοινωνικές πρακτικές μετασχηματισμού αυτής.
Στο σημείο αυτό, έχει πολλά να μας διδάξει (σε συμβολικό επίπεδο, προφανώς) η "μέθοδος" του σολομού και της πέστροφας που κινούνται αντίθετα στη ροή, εκμεταλλευόμενα τις πτυχώσεις που δημιουργεί η τυρβώδης ροή στην τριβή της με την επιφάνεια της όχθης και του πυθμένα.
Οι πτυχώσεις αυτές κάνουν όχι απλά πιο εύκολο το κολύμπι αντίθετα στη ροή, αλλά οριακά πιο εύκολο το κολύμπι εν γένει, κάνοντας μια φαινομενικά αδύνατη διεργασία πιο εφικτή ακόμα και από τη συνηθισμένη, "μονή δυνατή" επιλογή.
Νομίζω πως τα διδάγματα που εδράζονται στο νοηματικό υπόστρωμα αυτού του συμβολικού (και βολικού) στρώματος επεξεργασίας είναι παραπάνω από προφανή.
Φυσικά, ο χώρος και ο χρόνος εξειδίκευσης και εφαρμογής μιας τέτοιας ανάλυσης δεν μπορεί παρά να κινείται στην περίμετρο ενός κύκλου, αντίστοιχου της στοχοθεσίας του κεντρικού σχεδιασμού.
Με άλλα λόγια, διαλέγεται με βολικό και αυθαίρετο τρόπο ώστε να αντανακλά (πολλαπλασιάζοντάς τες) τις πτυχές που- δομικά, κάθε φορά- κρίνονται ως δεσπόζουσες.
Η μόνη έξοδος (είναι η έξοδος κινδύνου) από αυτή την συσσωρευτικού/αθροιστικού τύπου σειρά γεγονότων (η οποία παγιώνεται όλο και περισσότερο στο βέλος του χρόνου, ενισχύοντας το να αποκρυσταλλωθεί η τάση αυτή σε μια μη- αντιστρεπτή κοινωνικό-οικονομική διεργασία κατισχύοντας οριστικά σε όλο το φάσμα της φυσικοϊστορικής σφαίρας) εδράζεται στη χωροχρονική ρηγμάτωση του κοινωνικό-οικονομικού χωροδικτυώματος στρέφοντας τη ροή, προς ένα ριζικά νέο επίπεδο, με ριζικά νέου τύπου σχέσεις σε αυτό.
Ένα νέο επίπεδο που, ωστόσο, διατηρεί σχέσεις συνέχειας-ασυνέχειας με το παλιό, σε μια υποβόσκουσα αναχρονιστική, "ασύγχρονη" φάση σταδιακής απονέκρωσης του τελευταίου. Πρόκειται για μια σχέση αντίστοιχη με αυτή που εντοπίζει κανείς π.χ ανάμεσα στην πρωτόγονη κοινωνία και τη σημερινή (δεν έχουν τίποτα το κοινό, εκτός από κάποιες εξαιρετικά κοινές και προφανείς "λεπτομέρειες" που δείχνουν πως σταδιακά και μέσα από αλλεπάλληλες σχέσεις συνέχειας- ασυνέχειας οδηγηθήκαμε από τη μια στην άλλη).
Θα επανέλθω (κάποια στιγμή) με την απαραίτητη "συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης" ("ή πως τα στρογγυλεμένα βότσαλα ξαναγίνονται αιχμηρά").
