Θάνατος από ασφυξία στα μεγάλα κενά αέρος της μικρής καθημερινότητας.

Όταν πρόκειται για αξιοπερίεργες περιπτώσεις ανθρώπων, μεγέθη όπως ο χρόνος και ο χώρος είναι δευτερεύοντα.
Δε σε νοιάζει το για πόσο και το πότε και το που
αυτό που μετράει
είναι ότι τα μοιράζεσαι με κάποιο πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο. Και
όλα τα άλλα
δεν έχουν και τόση σημασία.
Είναι που μπορείς και ανασαίνεις
για λίγο.

Γιατί δε μένουν.

Α.

- και... πόσο χρονών είσαι;

- χιχιχι πόσο με κάνεις;

- ή 28 και έχεις κλάψει πολύ μέχρι τώρα στη ζωή σου ή 32 και είσαι αφελέστατα χαρούμενη.

το επεξεργάστηκε λίγο, ήπιε ακόμα μια γουλιά από το μπουγαδόνερο που την είχαν σερβίρει και πήγε παραπέρα. Αργότερα έφυγε με έναν τύπο.

Αν ήμουν λίγο πιο στάνταρ, μάλλον τώρα θα μπορούσα να λέω ότι έχω πάει και με ξανθιά.

Β.

Στα 10 λεπτά από την ώρα που αρχίσαμε να μιλάμε, τρίβεται και χουφτώνει με άνεση. Ανταποκρίνομαι. Τραβιέται λίγο πίσω χαζογελάει και λέει:

- απόψε δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει κάτι, αλλά γράψε το τηλ. μου να κανονίσουμε αύριο

(βγάζω το μπαλκατέλειο και περιμένω να μου πει τον αριθμό της. κοιτάζει με αηδία το αντι-σμαρτφον μου)

- που είναι το άηφόν σου;

- δεν έχω άηφον.

- είσαι σοβαρός;

- δεν ήξερα ότι για να γαμήσεις σήμερα χρειάζεσαι άηφον.

- ε;

- λέω, αν φτιάχνεσαι με τα άηφον, να πεταχτώ να πάρω ένα. Είναι κρίμα να μη μου κάτσεις για μια επένδυση 3-4 κατοστάρικα. Και θα μου μείνει και το άηφον.

- άντε χάσου ρε γελοίε.

Μου φάνηκε πως την είδα στο μετρό. Ήταν ολόιδια- τα έξυπνα μάτια και εκείνο το χαμόγελο.
Μόνο που αυτή εδώ χαμογελούσε σε εμένα.
Άρα δεν ήταν εκείνη.

Όσοι λέτε ότι αγαπάτε έναν άνθρωπο, μη του στερείτε την ευτυχία που αναβλύζει από το να του το δείχνετε.

Ξαναπήγαινέ με τώρα αν τολμάς στα Μακντόναλντς.

Όταν λέω ότι εγώ τα μισώ αυτά τα μέρη το εννοώ.

ΚΜ

"Αν υποθέσουμε τον άνθρωπο ως άνθρωπο, και τη σχέση του προς τον κόσμο ανθρώπινη, τότε μπορείς να ανταλλάξεις αγάπη μόνο με αγάπη, εμπιστοσύνη μόνο με εμπιστοσύνη, κλπ.
Αν θέλεις να απολαύσεις την τέχνη, πρέπει να είσαι καλλιτεχνικά καλλιεργημένο άτομο. Αν θέλεις να ασκήσεις επιρροή σε άλλους ανθρώπους, πρέπει να είσαι ένα άτομο που πραγματικά μπορεί να παρακινεί και να ενθαρρύνει τους άλλους. Κάθε μία από τις σχέσεις σου προς τον άνθρωπο και τη φύση πρέπει να είναι μια ειδική έκφραση- αντίστοιχα με το αντικείμενο της θέλησης σου- της δικής σου πραγματικής ατομικής ζωής.
Αν αγαπάς χωρίς να προκαλείς την επιστροφή της αγάπης, αν η αγάπη σου δεν παράγει με αμοιβαίο τρόπο αγάπη, αν, δηλαδή, δεν είσαι ικανός, με την εκδήλωση του εαυτού σου σαν πρόσωπο που αγαπά, να κάνεις τον εαυτό σου ένα πρόσωπο που το αγαπούν, τότε η αγάπη σου είναι μία ανικανότητα, μία δυστυχία."

Είναι στο σενάριο.

-Μερικές φορές, απλά είναι αδύνατο να το βουλώσεις μπροστά σε κάτι τέτοια.
-Γιατί ρε;
-Γιατί έτσι είναι στο σενάριο ρε μαλάκες. Έτσι είναι φτιαγμένος αυτός ο ρόλος, αυτός ο χαρακτήρας. Να γιατί.

Μέρος ΙΙ (άρση και έξοδος κινδύνου με υψηλές ταχύτητες συμπύκνωσης).

Οι πρόωρες και εν μέρει λανθασμένες εκτιμήσεις μου για τη δυνατότητα δημιουργικής καταστροφής στο πλαίσιο ενός ευρύτερου και μέσο/μακρο-πρόθεσμου σχεδιασμού στηρίχθηκαν κυρίαρχα σε μια ανάλυση στον πυρήνα της οποίας εγγράφονταν όψεις μιας αντι-κουλτούρας στης οποίας το ρεύμα κολύμπησα και στρογγύλεψα (σαν τα αιχμηρά βότσαλα στο ποτάμι).
Ο μόνος τρόπος μόνωσης και οχύρωσης που αρμόζει όταν μιλάμε για το σχήμα προσωπικότητα- μάζα- μηχανισμός είναι αυτός της ναρκοθέτησης του μηχανισμού από τις ίδιες τις προσωπικότητες στη βάση των οποίων αυτός συγκροτείται, με σκοπό η διάχυση στις μάζες να μη θυμίζει τη γνωστή, μονόδρομη και μονολιθική σχέση η οποία επιφέρει τελικά ακριβώς τα αντίστροφα αποτελέσματα, δηλαδή αυτά του τσακίσματος των προσωπικοτήτων από ένα μηχανισμό που αλώνεται από τη μέση μαζική αντίληψη για την πραγματικότητα και τις αντίστοιχες κοινωνικές πρακτικές μετασχηματισμού αυτής.
Στο σημείο αυτό, έχει πολλά να μας διδάξει (σε συμβολικό επίπεδο, προφανώς) η "μέθοδος" του σολομού και της πέστροφας που κινούνται αντίθετα στη ροή, εκμεταλλευόμενα τις πτυχώσεις που δημιουργεί η τυρβώδης ροή στην τριβή της με την επιφάνεια της όχθης και του πυθμένα.
Οι πτυχώσεις αυτές κάνουν όχι απλά πιο εύκολο το κολύμπι αντίθετα στη ροή, αλλά οριακά πιο εύκολο το κολύμπι εν γένει, κάνοντας μια φαινομενικά αδύνατη διεργασία πιο εφικτή ακόμα και από τη συνηθισμένη, "μονή δυνατή" επιλογή.

Νομίζω πως τα διδάγματα που εδράζονται στο νοηματικό υπόστρωμα αυτού του συμβολικού (και βολικού) στρώματος επεξεργασίας είναι παραπάνω από προφανή.
Φυσικά, ο χώρος και ο χρόνος εξειδίκευσης και εφαρμογής μιας τέτοιας ανάλυσης δεν μπορεί παρά να κινείται στην περίμετρο ενός κύκλου, αντίστοιχου της στοχοθεσίας του κεντρικού σχεδιασμού.
Με άλλα λόγια, διαλέγεται με βολικό και αυθαίρετο τρόπο ώστε να αντανακλά (πολλαπλασιάζοντάς τες) τις πτυχές που- δομικά, κάθε φορά- κρίνονται ως δεσπόζουσες.

Η μόνη έξοδος (είναι η έξοδος κινδύνου) από αυτή την συσσωρευτικού/αθροιστικού τύπου σειρά γεγονότων (η οποία παγιώνεται όλο και περισσότερο στο βέλος του χρόνου, ενισχύοντας το να αποκρυσταλλωθεί η τάση αυτή σε μια μη- αντιστρεπτή κοινωνικό-οικονομική διεργασία κατισχύοντας οριστικά σε όλο το φάσμα της φυσικοϊστορικής σφαίρας) εδράζεται στη χωροχρονική ρηγμάτωση του κοινωνικό-οικονομικού χωροδικτυώματος στρέφοντας τη ροή, προς ένα ριζικά νέο επίπεδο, με ριζικά νέου τύπου σχέσεις σε αυτό.
Ένα νέο επίπεδο που, ωστόσο, διατηρεί σχέσεις συνέχειας-ασυνέχειας με το παλιό, σε μια υποβόσκουσα αναχρονιστική, "ασύγχρονη" φάση σταδιακής απονέκρωσης του τελευταίου. Πρόκειται για μια σχέση αντίστοιχη με αυτή που εντοπίζει κανείς π.χ ανάμεσα στην πρωτόγονη κοινωνία και τη σημερινή (δεν έχουν τίποτα το κοινό, εκτός από κάποιες εξαιρετικά κοινές και προφανείς "λεπτομέρειες" που δείχνουν πως σταδιακά και μέσα από αλλεπάλληλες σχέσεις συνέχειας- ασυνέχειας οδηγηθήκαμε από τη μια στην άλλη).





Θα επανέλθω (κάποια στιγμή) με την απαραίτητη "συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης" ("ή πως τα στρογγυλεμένα βότσαλα ξαναγίνονται αιχμηρά").

Ασκήσεις ύφους (ή η ευθυμία κρατάει όλο και πιο λίγο).

έρχονται
κουρέλια
επιτέλους κουρέλια
αργοπορία
μια νύχτα που στοκάρει με τη φύση της τα κενά μας
άδειοι και άσχημοι
η αγνότητα νεκρή και τα δόντια της χαλασμένα
ήττα ήττα ήττα
ηδονή
μιμείται τις γάτες
συλλέγει χάδια
μόνοι όλοι μαζί και ο καθένας μόνος
και οι νεκροί δε λένε να πεθάνουν
και οι ζωντανοί δεν ξέρουνε να ζήσουν
καταναλωμένοι χρησιμοποιημένοι
μια εποχή σαν άνυδρος απρίλης
και εμείς να είμαστε η λάμψη της τηλεόρασης το βράδυ στο σκοτάδι των πόλεων
και τα άστρα να μας χλευάζουν
και μετά να είμαστε τα πρώτα λουλούδια του μάη που ποτέ δεν πήρανε αυτές που αγαπήσαμε
και η τρυφερότητα να μας λυπάται
και μετά να γινόμαστε το αεράκι που δροσίζει τα κορμιά μετά απ' το γαμήσι
και ακόμα να μην μπορούμε να νιώσουμε ήρεμοι ή ολόκληροι
να μας οικτίρουν τα μοναχικά απογεύματα

ηλίθιοι εξουθενωμένοι και όλα να φαίνονται ύποπτα
ικανοποιημένοι να κοιτάμε από τα σπασμένα παράθυρα έρημων σπιτιών
το τίποτα

εχω αργησει με το δευτερο μερος της προηγουμενης αναρτησης
κυριως γιατι το δουλευω αρκετα για να ειναι κοντα σε αυτο που θελω
αυτο δε σημαινει οτι θα ειναι και καλο
μαλλον πιο χαοτικο θα ειναι

θα εχει τιτλο αναλογο της ιδιοτητας του δευτερου μερους
δηλαδη ο τιτλος θα ειναι σχετικος με αυτον του πρωτου μιας και εξαρταται απο αυτο οργανικα
αυτη η μικρη χωρις τονους και σημεια στιξης παρεμβαση
ειναι για να ξεκαθαρισω πως η αναρτησηδευτερομερος
και η αλλη που την ακολουθει
κανονικα θα επρεπε να τιτλοφορουνται διαφορετικα
για να ειμαι πιο ακριβης
πιθανοτατα
αυτο που χρειαζεται ειναι να εχει η μια τον τιτλο της αλλης

αυτο γινεται σε μια ιδιοτυπη
και επαρκως αποτυχημενη προσπαθεια να ειμαι συνεπης απεναντι στον αρχικο μου στοχο για αυτο το μπλογκ
καθως και σε μια εξισου ιδιοτυπη προσπαθεια διατηρησης καποιας εσωτερικης
δυσερμηνευτης
σχετικα αυτοτελους συνοχης



σημειωσεις
α προφανως και αυτη η αναρτηση δεν εχει τιτλο
β ειναι
συνεπης απεναντι σε
η
συνεπης ως προς

Χωρίς σωσίβιο (ή πως να χτίζεις όταν σκοπεύεις να γκρεμίσεις όσα έχτιζες).

Μέρος Ι (εισαγωγή- είσοδος κινδύνου).

Είναι ένα θαύμα που μπορώ και εξακολουθώ να επιπλέω ανενόχλητος εκεί έξω ενώ, προφανώς, τα σημεία στα οποία θα μπορούσα να βουλιάξω και να πνιγώ είναι πολλά και η προσωπική μου Ιθάκη προς το παρόν θυμίζει πιο πολύ χαμένες Ατλαντίδες.
Στα αυτιά μου ηχεί το Stupid Cupid (από Κόνι Φράνσις, μην ακούσω μαλακίες) και το τελευταίο μου καρέλι έχει μουλιάσει στα χείλη μου.

Στο σημείο αυτό να σημειώσω πως έχει ζέστη, κυκλοφορώ με μαύρα και ο κόσμος γύρω μου έχει χάσει την αίσθηση του ρυθμού (όχι, δεν είναι κάποια ιδιότυπη τζαζ). Τώρα που το ξαναεξετάζω, μπορεί και να μη το είχε και ποτέ αλλά, τέλος πάντων, θα στείλω δωράκι ένα μετρονόμο και έχω εμπιστοσύνη, με λίγη εξάσκηση θα το (ξανα)βρούμε.
Προς το παρόν, πάντως, τα πράγματα είναι χειρότερα από τη συνηθισμένη παραφωνία.

Συνηθίζω- όσο μου το επιτρέπουν οι περιστάσεις- να τη βγάζω χωρίς ανάσα μόνο και μόνο για να μη μένω πολύ στην επιφάνεια.
Για τις μετακινήσεις από συμβάν σε συμβάν παραμένει νούμερο ένα μέσο (από τα διαθέσιμα ΜΜΜ) αυτό της καχυποψίας ή- για να είμαι πιο ακριβής- αυτό της υποψίας πως όλα γίνονται σχετικά τυχαία. Αυτό σημαίνει πως είμαι ακόμα σκλάβος της τυφλής αναγκαιότητας που περνάει από πάνω μου.
(Χρειάζεται, αλήθεια, να πέσεις από τον 5ο για να καταλάβεις τη βαρύτητα;)

Εκτιμώ πως υπάρχει ένας κρυμμένος νόμος (και ακόμα και η απουσία νόμου δε συνιστά αντίφαση εδώ) και σκοπεύω να τον ανακαλύψω.
Όχι για προσωπική χρήση- δεν έχουν χαβαλέ αυτά.
Υποκινούμαι από αγνή περιέργεια και καθαρή βαρεμάρα (ή ακριβέστερα από το μίσος μου για αυτή).




Όσα αφήνω ανοιχτά τώρα και χρωστάω, θα τα τακτοποιήσω στο Μέρος ΙΙ.

Όταν η ευτυχία είναι ένα ακόμα deja-vu.

Ζήτημα 1ο (και πολύ κομβικό): 2η ανάρτηση μέσα σε δυο μέρες.

Ζήτημα 2ο (και- αντικειμενικά- σχετικά δευτερεύον): ΟΛΑ τα περιστέρια στο διάβα μου αντί να πετάνε γρήγορα μακριά μου τρέχουν καταπάνω μου, λες και έχω καμιά τέλεια τυρόπιτα στο χέρι.
Θα μπορούσε να είναι και εφιάλτης.

Ζήτημα 3ο: Αυτού του τύπου η ταξινόμηση θυμίζει τέχνασμα που διευκολύνει να μιλήσεις για τα ασήμαντα, παρακάμπτοντας σιωπηλά τα ουσιώδη.

Περνώντας στην ανάρτηση τώρα:

Με προβληματίζει η διάκριση ουσίας και μεθόδου, πρόβλημα-προέκταση του γνωστού δίπολου "μορφή-περιεχόμενο" (ή μήπως, τελικά, πάει αντίστροφα;).
Η κυρίαρχη τάση εκπροσωπείται από μια αντίληψη των πραγμάτων που βλέπει την ηθική (την ιστορικά διαμεσολαβημένη- προσδιορισμένη ηθική) ως ιερή. Τουναντίον, προσωπικά, εκλαμβάνω την εκάστοτε ηθική ως μια σχετικά ωφέλιμη προσαρμογή, απαραίτητη αλλά παροδική όπως η ίδια η κοινωνία που την γεννάει.
Ίσως για κάποιους η κυρίαρχη ηθική έχει ένα ιστορικά προδιαγεγραμμένο ρόλο να μετατραπεί σε πανανθρώπινη. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ παρά να θεωρώ πως η κοινωνία βαδίζει προς την εξάλειψη κάθε φετιχιστικού περιβλήματος ηθικής.

Έχοντας κατά νου τα παραπάνω- και βλέποντας πως ένας ακόμα τιποτένιος φλεβάρης, κατοικεί μέσα στο δικό μου απρίλη- δεν μπορώ παρά να γίνομαι βρωμομυστήριος κάθε φορά που τη θυμάμαι. Και αυτό, δυστυχώς, γίνεται συχνότερα από ότι θα επιθυμούσα.
Πιθανότατα, η (κατά τα άλλα λειτουργική) αποστασιοποίηση (μια σχέση Τροίας- Ιθάκης) κάποια στιγμή θα πάψει να επιτελεί το ρόλο της και τότε νομίζω πως η μορφή των πραγμάτων θα γίνει το περιεχόμενο (o ίδιος ο πυρήνας τους), ενώ το περιεχόμενο θα αποκρυσταλλωθεί σε μια (καταδυναστευτική;) μορφή. Καταλαβαίνω πως αυτό μοιάζει με ένα ακόμα σχήμα λόγου, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά πρόσωπα (κάποια ίσως κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω).

Θυμάμαι τις ημέρες που τίποτα δεν μπορούσε να με διαπεράσει (σαν εκείνο τον παπάρα τον Αιμιλιανό Μονάη). Τώρα νιώθω την πανοπλία μου διάτρητη.
Ελπίζω πως η ευτυχία θα κρύβεται σε μια ξεφούσκωτη υστεροφημία αλλιώς, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ακόμα deja-vu.

Φούγκα

Άραγε τώρα όλα αυτά είναι σημάδια ή συμπτώματα;
Να και μια τάση φυγής μου που σκοντάφτει (νέο φαινόμενο).

Ίσως τελικά να μείνω εδώ. Ελπίζω μόνο να με αποζημιώσει το τέλος.

Με φωτισμό σε στυλ οστεοφυλάκιο.

Απόψε στο δωμάτιο η μουσική έχει γίνει σύννεφο και στάζει από το ταβάνι. Απόψε η μουσική κάπου μιμείται την υγρασία. Γλύφει όλους τους τοίχους και κάθεται σε όλα τα έπιπλα. Συσσωρεύεται και σπάει στο δάπεδο σαν γραμμές τέτρις που συμπληρώνονται (αυτό το μοτίβο "τέτρις" τελικά παίζει παντού). Και μπορεί να μη συμπαθώ την υγρασία, αλλά ξέρω ότι είναι όρος για να είναι ανθισμένα τα δεντρολίβανα. Επίσης, μπορεί να μη συμπαθώ την υγρασία αλλά μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο της.
Έρχεται και φεύγει αθόρυβα, γλιστράει, τρυπώνει από τα πιο απίθανα μέρη, αντιμετωπίζει τα πάντα λες και είναι δικά της, αφήνει ένα μικρό κάτι για να μην την ξεχάσεις (έναν πόνο στο θώρακα, μια μυρωδιά στα ρούχα, κάποια σημάδια στον τοίχο).
Νομίζω πως μου θυμίζει κάποιες γυναίκες και- αρκετά πιο αφηρημένα- τις γάτες.
Μα απόψε η μουσική παίρνει πρωτοβουλίες και κάπου, όχι πολύ κοντά αλλά ούτε και τόσο μακριά, ένα ορμητικό ποτάμι ξεκινάει.
Εγώ αράζω στην πολυθρόνα μου και την παρατηρώ να γδύνεται. Μετά κινείται ξυπόλητη αργά, ανακατεύεται με τον καπνό της μάρκας μου, μουσκεύει στο ποτό μου και αφήνει παντού στο πέρασμά της μια γεύση deja-vu.
Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται από το σπινθήρα του καβατζωμένου αναπτήρα. Σκέφτομαι πως ενώ ο Προμηθέας έδωσε χύμα τη φωτιά σε όλους τους ανθρώπους, εγώ, για κάποιο λόγο, χρειάζεται να τη "δανείζομαι" από άλλους. Αυτή είναι μάλλον η καλύτερη λύση για να μην αναγκάζομαι να υφίσταμαι την ξεφτίλα του να την αναζητώ σε κάτι άθλιους άδειους χόντοσέντερ που κανείς δε θυμάται πως ακριβώς βρέθηκαν κάποιο πρωί στην κατοχή μου, μαζί με μια κούπα χλιαρό καφέ στο τραπέζι της κουζίνας, αλλά χωρίς έστω ένα βιαστικό "φεύγω, καλημέρα, θα τα πούμε" στην πόρτα. Ίσως πάλι ο αναπτήρας να είναι το μόνο πράγμα που κουβαλάει μέσα του στοιχεία από τις πρωτόγονες κοινότητες κοινοκτημοσύνης- ανήκει σε όλους όσους τον χρειάζονται. Όταν το βλέπω έτσι, είμαι κάπως πιο άνετος.
Τίποτα δεν έχω δικό μου (ούτε το χαμόγελό μου, ούτε μια φωτιά), αλλά όλα μου ανήκουν όταν τα χρειάζομαι (ακόμα και λίγο από το χαμόγελό σου, ακόμα και οι βελούδινες στάχτες) και αντιστρόφως.




Μικρός, ζωγράφιζα στην φρεσκοαπλωμένη μπουγάδα, με ένα ξυλάκι που βουτούσα στις λάσπες, παράθυρα σε έναν άλλο κόσμο, πιο κυριακάτικο. Άραζα στα σκαλιά των σπιτιών και δεν είχα ανάγκη τίποτα και κανέναν. Ήθελα απλά να ακούσω το αίμα των ηλιοβασιλεμάτων να αφρίζει στο λαρύγγι μου. Κυνηγούσα τα απογεύματα τα αυτοκίνητα γαβγίζοντας λαχανιασμένος μέχρι την κεντρική λεωφόρο γιατί ήμουν περισσότερο φίλος των αδέσποτων παρά των "φτου και βγαίνω". Μη βιαστείς να κράξεις τα αδέσποτα, είναι τα πιο πιστά σκυλιά. Δεν ανήκουν σε κανέναν αλλά έχουν ταχθεί σε ένα σκοπό.
Επίσης, είχα τους πιο αφάνταστους φίλους στις πιο απίθανες σελίδες των πιο απρόσμενων βιβλίων και όλα τα άλλα
τα έφτυνα.
Δεν ξέρω που με έχασα και αν με ξαναβρήκα, ούτε γιατί στα λέω όλα αυτά.
Δεν υπάρχει ζήτημα θλίψης και απαισιοδοξίας. Απλά, κάπου μέσα μου,
είμαι γκρίζος.
Όπως ο καπνός, η στάχτη, το φεγγάρι μου, η σκιά της υγρασίας, η απόχρωση της μουσικής που με συντροφεύει απόψε, όπως τα χέρια μου από τη σκόνη και το μελάνι των βιβλίων που αγάπησα τόσο που έλιωναν στα χέρια μου, όπως τα γόνατά μου και τα ρούχα μου όταν ξελυσσούσα μικρός στη γειτονιά, όπως τα σκαλιά που άραζα. Όπως ο φωτισμός σε όλη αυτή την ιστορία και σε όσα περιλαμβάνει και σε όσα την περικλείουν. Ένα ημίφως σε στυλ οστεοφυλάκιο. Ένα οστεοφυλάκιο διαφορετικό, όμορφο και γαλήνιο, των πιο αγαπημένων προσώπων, πραγμάτων, σκέψεων και αισθημάτων που απλά περιμένουν εκεί μια ανάσταση πολύ διαφορετική από αυτή που έρχεται κάθε άνοιξη.

Όταν νομίζεις ότι αυτός που προσπέρασες βρέθηκε εκεί γιατί σε ακολουθεί.

Είχα ήδη επινοήσει την έννοια του αρνητικού χρόνου πριν εκείνοι οι τύποι πάρουν το μεγάλο βραβείο για την πρωτότυπη εργασία τους. Φυσικά, η δική μου διατύπωση ήταν πιο απλή αφού δε χρειάστηκε να μπλέξω με σκληρή φυσική και τη σχετική σύγχιση που προκαλεί το σχετικό ξενύχτι και ο άσχετος καφές που απαιτείται για την ενασχόληση μαζί της. Επίσης, σε αντίθεση με αυτούς, είχα μια ΑΜΕΣΗ, πρακτική εφαρμογή της ιδέας μου και είχα κιόλας πραγματοποιήσει τα πρώτα χαλαρωτικά ταξίδια μου στο χρόνο. Το βασικό κέρδος όλης αυτής της ιστορίας ήταν το να μην αργώ ποτέ πια σε κάθε πιθανό ραντεβού (και εδώ, με την ευκαιρία, να ενημερώσω όλους τους άσχετους που βρίσκουν αυτή την εφαρμογή ανούσια, πληκτική και χωρίς φαντασία πως μόνο έτσι σπάει κανείς την έννοια του μεγάλου εχθρού, του "κακού timing").
Κάπως έτσι λοιπόν, βρίσκομαι γύρω στο 20λεπτο αργοπορημένος μέσα στο αμάξι μου, ιδρωμένος από το άγχος γιατί θα αργήσω πάλι, αλλά, κλασικά, δε βιάζομαι και βάζω να παίζει ο μόνος δίσκος που έχω (που έχει ένα μόνο τραγούδι), χαλαρώνω τσιτωμένος ακολουθώντας το μπροστινό (τι σκατά, ολόιδιο;) αμάξι και σκέφτομαι πως μάλλον αυτή η ιστορία θα τραβήξει πολύ και θα έχει μέτριο (χειρότερο από κακό) τέλος αλλά από την άλλη, θα είναι πολύ ωραία που θα φτάνω και πάλι ακριβώς την κατάλληλη στιγμή
την κατάλληλη στιγμή
την κατάλληλη στιγμή βρίσκομαι στο τελευταίο βαγόνι του μετρό να κοιτάζω το διακριτικό ρολόι στο χέρι της κοπέλας με το σκούρο μπλε φουλάρι με τα ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια. Το ρολόι εδώ και πολύ ώρα δείχνει την ίδια ώρα αλλά δεν είναι σταματημένο. Διασκεδάζω στη σκέψη πως πιθανότατα συμμετέχω- άθελά μου- στη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού βίντεο για τη θεωρία της σχετικότητας. Όταν βρω χρόνο το είχα τσεκάρει στο youtube αλλά θα είμαι κάπως αχτένιστος και έδειχνα χάλια. Το σκούρο μπλε φουλάρι με τα ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια απομακρύνεται αινιγματικά και το πλάνο κεντράρει στον υπέροχο κώλο της. Ξέρει ότι την κοιτάζω. Περιμένει, γυρίζει με καρφώνει απειλητικά και της χαμογελάω. Το πλάνο τώρα κεντράρει έξω από το σπίτι της
της
της καλύτερης φίλης που είχα ποτέ (τότε ακόμα δεν την είχα χουφτώσει, φιλήσει, χουφτώσει ξανά, τίγκα μεθυσμένος, λέγοντας όλα τα γυναικεία ονόματα που ξέρω- επαναλαμβάνοντας επίμονα κυρίως εκείνα των κολλητών της, καθώς και αυτό της τότε γκόμενάς μου- όλα, εκτός από το δικό της και, κάπως έτσι, με ανεχόταν ακόμα). Έξω από το σπίτι της, λοιπόν, με το κουρδιστό ρολόι μου να λέει 06:45, φρέσκος και ξεκούραστος, σε αναζήτηση του κλασικού πρωινού καφέ και τσιγάρου όταν στο κάδρο μας, πίσω από τον πράσινο κάδο στη γωνία, μπαίνει ο Γιώργος ο Lucky Strike, με δυο καφέδες στα χέρια να αχνίζουν. Ο ουρανός είναι μπλε ελεκτρίκ, μια γάτα στη γωνία μου κάνει νόημα ότι θα βρέξει, της κάνω και εγώ νόημα ένα παλιό καλό "ναι αλλά δεν θα φυσάει" και εκείνη χάνεται πίσω από ένα κίτρινο φολκσβάγκεν στο αδιάφορο. Ο καφές είναι σκέτος, εγώ πιο πικρός από τον καφέ και ο Γιώργος ο Lucky Strike μου αφήνει έξτρα τσιγάρο για το δρόμο με αντάλλαγμα φωτιά από τον καινούριο ζίππο μου γιατί "έτσι οι πρώτες τζούρες έχουν άλλη γεύση". Μπαίνω στο αυτοκίνητο, αφήνω στο πίσω κάθισμα ένα σκούρο μπλε φουλάρι με ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια που πρέπει να επιστρέψω στην "νόμιμο ιδιοκτήτη" αρκεί να θυμηθώ ποια διάολο είναι και γιατί αυτό το ύφασμα είναι στα χέρια μου. Βλέπω ότι στον μοναδικό δίσκο που έχω, εκείνον που έχει μόνο ένα τραγούδι, τώρα υπάρχει και δεύτερο, βλαστημάω, βάζω ράδιο έχει παράσιτα, βλαστημάω, κλείνω τη μουσική, κοιτάζω τον καυτό, φιδολάγνο, πορτοκαλένιο ήλιο πίσω από τα παλιά κλασικά μαύρα μου ρέιμπαν του '82 (κάποτε ήταν του πατέρα μου) και οδηγώ πιο ανέφελος και από τον ουρανό. Το τοπίο θα ήταν φαρ ουέστ, αλλά λείπουν οι κάκτοι.
Από τον καθρέφτη μου, βλέπω τον ίδιο μου το θάνατο να με πλησιάζει. Ανοίγω πάλι το ράδιο- η ένταση στην τσίτα- μια φωνή με στάνταρ μουσική υπόκρουση για συνοδεία ανακοινώνει "I don't turn on the radio, Coz they play shit, like...You know" και εγώ κάνω πως κουνάω το κεφάλι μου στο ρυθμό και πως χαζοτραγουδάω τα λόγια. Το ψάρι από πίσω τσιμπάει και με προσπερνάει. Είναι τόσο απασχολημένο να με βρει που με έχασε και πάλι.
Λίγο πιο κάτω, να' μαι πάλι νευρικός σε στυλ "πανσέληνη νύχτα απόψε, ε;" με δυο σταγόνες Καρυωτάκη και ένα μεγάλο ερωτηματικό για το αν εκείνη βαριέται ή ντρέπεται και τι γνώμη έχει για όλα αυτά το σκούρο μπλε φουλάρι με τα ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια που της έκανα δώρο- είναι πρώτο ραντεβού και αυτό είναι ασορτί με τη βραδιά και τη ματιά της αλλά δε της το λεω, το αφήνω να εννοηθεί, και όλο αυτό το σινεμά στο κεφάλι μου, διακόπτει η σκέψη πως θα είμαι εκεί πριν από την ώρα μου, οπότε κουλάρω και διαλέγω να βιαστώ και άρα γκαζώνω. Αν είναι να βιάζεσαι καν' το σωστά. Τόσα χρόνια βιάζεσαι και σκοντάφτεις, τώρα ας το απολαύσεις. Έτσι απορροφημένος, προσπερνάω ένα αμάξι (ολόιδιο, τι σκατά;) που πάει τόσο αργά, ώστε να ξέρω το ποιόν του μαλάκα που το οδηγάει πριν καν δω τη φάτσα του (έχω αποφασισεί ήδη ότι είναι γελοίος). Κάπου εκεί είναι που σιγουρεύομαι ότι βρισκόταν εκεί σκόπιμα και εξίσου σκόπιμα οδηγούσε τόσο αργά ώστε να κάνει αυτή την προσπέραση μονόδρομο. Να μπω μπροστά για να με ακολουθήσει. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως αυτή η ιστορία θα τραβήξει πολύ και θα έχει μέτριο (χειρότερο από κακό) τέλος. Αυτό το αρχίδι το ξέρει άραγε αυτό;