15.1.13

Όταν νομίζεις ότι αυτός που προσπέρασες βρέθηκε εκεί γιατί σε ακολουθεί.

Είχα ήδη επινοήσει την έννοια του αρνητικού χρόνου πριν εκείνοι οι τύποι πάρουν το μεγάλο βραβείο για την πρωτότυπη εργασία τους. Φυσικά, η δική μου διατύπωση ήταν πιο απλή αφού δε χρειάστηκε να μπλέξω με σκληρή φυσική και τη σχετική σύγχιση που προκαλεί το σχετικό ξενύχτι και ο άσχετος καφές που απαιτείται για την ενασχόληση μαζί της. Επίσης, σε αντίθεση με αυτούς, είχα μια ΑΜΕΣΗ, πρακτική εφαρμογή της ιδέας μου και είχα κιόλας πραγματοποιήσει τα πρώτα χαλαρωτικά ταξίδια μου στο χρόνο. Το βασικό κέρδος όλης αυτής της ιστορίας ήταν το να μην αργώ ποτέ πια σε κάθε πιθανό ραντεβού (και εδώ, με την ευκαιρία, να ενημερώσω όλους τους άσχετους που βρίσκουν αυτή την εφαρμογή ανούσια, πληκτική και χωρίς φαντασία πως μόνο έτσι σπάει κανείς την έννοια του μεγάλου εχθρού, του "κακού timing").
Κάπως έτσι λοιπόν, βρίσκομαι γύρω στο 20λεπτο αργοπορημένος μέσα στο αμάξι μου, ιδρωμένος από το άγχος γιατί θα αργήσω πάλι, αλλά, κλασικά, δε βιάζομαι και βάζω να παίζει ο μόνος δίσκος που έχω (που έχει ένα μόνο τραγούδι), χαλαρώνω τσιτωμένος ακολουθώντας το μπροστινό (τι σκατά, ολόιδιο;) αμάξι και σκέφτομαι πως μάλλον αυτή η ιστορία θα τραβήξει πολύ και θα έχει μέτριο (χειρότερο από κακό) τέλος αλλά από την άλλη, θα είναι πολύ ωραία που θα φτάνω και πάλι ακριβώς την κατάλληλη στιγμή
την κατάλληλη στιγμή
την κατάλληλη στιγμή βρίσκομαι στο τελευταίο βαγόνι του μετρό να κοιτάζω το διακριτικό ρολόι στο χέρι της κοπέλας με το σκούρο μπλε φουλάρι με τα ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια. Το ρολόι εδώ και πολύ ώρα δείχνει την ίδια ώρα αλλά δεν είναι σταματημένο. Διασκεδάζω στη σκέψη πως πιθανότατα συμμετέχω- άθελά μου- στη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού βίντεο για τη θεωρία της σχετικότητας. Όταν βρω χρόνο το είχα τσεκάρει στο youtube αλλά θα είμαι κάπως αχτένιστος και έδειχνα χάλια. Το σκούρο μπλε φουλάρι με τα ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια απομακρύνεται αινιγματικά και το πλάνο κεντράρει στον υπέροχο κώλο της. Ξέρει ότι την κοιτάζω. Περιμένει, γυρίζει με καρφώνει απειλητικά και της χαμογελάω. Το πλάνο τώρα κεντράρει έξω από το σπίτι της
της
της καλύτερης φίλης που είχα ποτέ (τότε ακόμα δεν την είχα χουφτώσει, φιλήσει, χουφτώσει ξανά, τίγκα μεθυσμένος, λέγοντας όλα τα γυναικεία ονόματα που ξέρω- επαναλαμβάνοντας επίμονα κυρίως εκείνα των κολλητών της, καθώς και αυτό της τότε γκόμενάς μου- όλα, εκτός από το δικό της και, κάπως έτσι, με ανεχόταν ακόμα). Έξω από το σπίτι της, λοιπόν, με το κουρδιστό ρολόι μου να λέει 06:45, φρέσκος και ξεκούραστος, σε αναζήτηση του κλασικού πρωινού καφέ και τσιγάρου όταν στο κάδρο μας, πίσω από τον πράσινο κάδο στη γωνία, μπαίνει ο Γιώργος ο Lucky Strike, με δυο καφέδες στα χέρια να αχνίζουν. Ο ουρανός είναι μπλε ελεκτρίκ, μια γάτα στη γωνία μου κάνει νόημα ότι θα βρέξει, της κάνω και εγώ νόημα ένα παλιό καλό "ναι αλλά δεν θα φυσάει" και εκείνη χάνεται πίσω από ένα κίτρινο φολκσβάγκεν στο αδιάφορο. Ο καφές είναι σκέτος, εγώ πιο πικρός από τον καφέ και ο Γιώργος ο Lucky Strike μου αφήνει έξτρα τσιγάρο για το δρόμο με αντάλλαγμα φωτιά από τον καινούριο ζίππο μου γιατί "έτσι οι πρώτες τζούρες έχουν άλλη γεύση". Μπαίνω στο αυτοκίνητο, αφήνω στο πίσω κάθισμα ένα σκούρο μπλε φουλάρι με ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια που πρέπει να επιστρέψω στην "νόμιμο ιδιοκτήτη" αρκεί να θυμηθώ ποια διάολο είναι και γιατί αυτό το ύφασμα είναι στα χέρια μου. Βλέπω ότι στον μοναδικό δίσκο που έχω, εκείνον που έχει μόνο ένα τραγούδι, τώρα υπάρχει και δεύτερο, βλαστημάω, βάζω ράδιο έχει παράσιτα, βλαστημάω, κλείνω τη μουσική, κοιτάζω τον καυτό, φιδολάγνο, πορτοκαλένιο ήλιο πίσω από τα παλιά κλασικά μαύρα μου ρέιμπαν του '82 (κάποτε ήταν του πατέρα μου) και οδηγώ πιο ανέφελος και από τον ουρανό. Το τοπίο θα ήταν φαρ ουέστ, αλλά λείπουν οι κάκτοι.
Από τον καθρέφτη μου, βλέπω τον ίδιο μου το θάνατο να με πλησιάζει. Ανοίγω πάλι το ράδιο- η ένταση στην τσίτα- μια φωνή με στάνταρ μουσική υπόκρουση για συνοδεία ανακοινώνει "I don't turn on the radio, Coz they play shit, like...You know" και εγώ κάνω πως κουνάω το κεφάλι μου στο ρυθμό και πως χαζοτραγουδάω τα λόγια. Το ψάρι από πίσω τσιμπάει και με προσπερνάει. Είναι τόσο απασχολημένο να με βρει που με έχασε και πάλι.
Λίγο πιο κάτω, να' μαι πάλι νευρικός σε στυλ "πανσέληνη νύχτα απόψε, ε;" με δυο σταγόνες Καρυωτάκη και ένα μεγάλο ερωτηματικό για το αν εκείνη βαριέται ή ντρέπεται και τι γνώμη έχει για όλα αυτά το σκούρο μπλε φουλάρι με τα ασημένια και ίσως και χρυσαφιά αστέρια που της έκανα δώρο- είναι πρώτο ραντεβού και αυτό είναι ασορτί με τη βραδιά και τη ματιά της αλλά δε της το λεω, το αφήνω να εννοηθεί, και όλο αυτό το σινεμά στο κεφάλι μου, διακόπτει η σκέψη πως θα είμαι εκεί πριν από την ώρα μου, οπότε κουλάρω και διαλέγω να βιαστώ και άρα γκαζώνω. Αν είναι να βιάζεσαι καν' το σωστά. Τόσα χρόνια βιάζεσαι και σκοντάφτεις, τώρα ας το απολαύσεις. Έτσι απορροφημένος, προσπερνάω ένα αμάξι (ολόιδιο, τι σκατά;) που πάει τόσο αργά, ώστε να ξέρω το ποιόν του μαλάκα που το οδηγάει πριν καν δω τη φάτσα του (έχω αποφασισεί ήδη ότι είναι γελοίος). Κάπου εκεί είναι που σιγουρεύομαι ότι βρισκόταν εκεί σκόπιμα και εξίσου σκόπιμα οδηγούσε τόσο αργά ώστε να κάνει αυτή την προσπέραση μονόδρομο. Να μπω μπροστά για να με ακολουθήσει. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως αυτή η ιστορία θα τραβήξει πολύ και θα έχει μέτριο (χειρότερο από κακό) τέλος. Αυτό το αρχίδι το ξέρει άραγε αυτό;

4 σχόλια:

  1. Πολύ ωραία ανάρτηση, με μπέρδεψες ευχάριστα.

    Κατάφερες να προσπεράσεις τον εαυτό σου ρε θηρίο? Ελπίζω να το πιάσα σωστά, με μπερδεύει λίγο η χρονική σειρά που ακολουθεί το φουλάρι. Μιλάμε για δυο παράλληλους χρόνους ή μήπως για τρεις?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είχα την εντύπωση ότι θα φάω λίγο κράξιμο για το χάος αυτής της ανάρτησης.

    Μια χαρά το έπιασες μου φαίνεται και αυτό με χαροποιεί.
    Το φουλάρι παίζει σε τρεις χρόνους και είναι το ενοποιητικό τους στοιχείο και- στο δικό μου μυαλό- έχει και ένα συμβολισμό. Οι χρόνοι δεν είναι παράλληλοι ακριβώς, αλλά είναι και λίγο δύσκολο να εξηγήσω πως το σκέφτομαι.

    Τελικά, ίσως, πολλές μουσικές ανάκατα (από ρεμπέτικα μέχρι Λιβιεράτο αλλά και από Leonard Cohen μέχρι Εισβολέα, όλα πακέτο) να μπορεί να προκαλέσουν ένα θέμα που κάποια στιγμή, ε, εκφράζεται και αυτό με χάος του τύπου αυτής ανάρτησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχα! Κάτι υποπτεύτηκα να σου πω την αλήθεια..

      Διαγραφή
    2. χεχεεε
      αναρωτιέμαι αν θα ήθελα πράγματι να ακούσω το γιατί...

      Διαγραφή