Ασκήσεις ύφους (ή η ευθυμία κρατάει όλο και πιο λίγο).

έρχονται
κουρέλια
επιτέλους κουρέλια
αργοπορία
μια νύχτα που στοκάρει με τη φύση της τα κενά μας
άδειοι και άσχημοι
η αγνότητα νεκρή και τα δόντια της χαλασμένα
ήττα ήττα ήττα
ηδονή
μιμείται τις γάτες
συλλέγει χάδια
μόνοι όλοι μαζί και ο καθένας μόνος
και οι νεκροί δε λένε να πεθάνουν
και οι ζωντανοί δεν ξέρουνε να ζήσουν
καταναλωμένοι χρησιμοποιημένοι
μια εποχή σαν άνυδρος απρίλης
και εμείς να είμαστε η λάμψη της τηλεόρασης το βράδυ στο σκοτάδι των πόλεων
και τα άστρα να μας χλευάζουν
και μετά να είμαστε τα πρώτα λουλούδια του μάη που ποτέ δεν πήρανε αυτές που αγαπήσαμε
και η τρυφερότητα να μας λυπάται
και μετά να γινόμαστε το αεράκι που δροσίζει τα κορμιά μετά απ' το γαμήσι
και ακόμα να μην μπορούμε να νιώσουμε ήρεμοι ή ολόκληροι
να μας οικτίρουν τα μοναχικά απογεύματα

ηλίθιοι εξουθενωμένοι και όλα να φαίνονται ύποπτα
ικανοποιημένοι να κοιτάμε από τα σπασμένα παράθυρα έρημων σπιτιών
το τίποτα