Ζήτημα 1ο (και πολύ κομβικό): 2η ανάρτηση μέσα σε δυο μέρες.
Ζήτημα 2ο (και- αντικειμενικά- σχετικά δευτερεύον): ΟΛΑ τα περιστέρια στο διάβα μου αντί να πετάνε γρήγορα μακριά μου τρέχουν καταπάνω μου, λες και έχω καμιά τέλεια τυρόπιτα στο χέρι.
Θα μπορούσε να είναι και εφιάλτης.
Ζήτημα 3ο: Αυτού του τύπου η ταξινόμηση θυμίζει τέχνασμα που διευκολύνει να μιλήσεις για τα ασήμαντα, παρακάμπτοντας σιωπηλά τα ουσιώδη.
Περνώντας στην ανάρτηση τώρα:
Με προβληματίζει η διάκριση ουσίας και μεθόδου, πρόβλημα-προέκταση του γνωστού δίπολου "μορφή-περιεχόμενο" (ή μήπως, τελικά, πάει αντίστροφα;).
Η κυρίαρχη τάση εκπροσωπείται από μια αντίληψη των πραγμάτων που βλέπει την ηθική (την ιστορικά διαμεσολαβημένη- προσδιορισμένη ηθική) ως ιερή. Τουναντίον, προσωπικά, εκλαμβάνω την εκάστοτε ηθική ως μια σχετικά ωφέλιμη προσαρμογή, απαραίτητη αλλά παροδική όπως η ίδια η κοινωνία που την γεννάει.
Ίσως για κάποιους η κυρίαρχη ηθική έχει ένα ιστορικά προδιαγεγραμμένο ρόλο να μετατραπεί σε πανανθρώπινη. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ παρά να θεωρώ πως η κοινωνία βαδίζει προς την εξάλειψη κάθε φετιχιστικού περιβλήματος ηθικής.
Έχοντας κατά νου τα παραπάνω- και βλέποντας πως ένας ακόμα τιποτένιος φλεβάρης, κατοικεί μέσα στο δικό μου απρίλη- δεν μπορώ παρά να γίνομαι βρωμομυστήριος κάθε φορά που τη θυμάμαι. Και αυτό, δυστυχώς, γίνεται συχνότερα από ότι θα επιθυμούσα.
Πιθανότατα, η (κατά τα άλλα λειτουργική) αποστασιοποίηση (μια σχέση Τροίας- Ιθάκης) κάποια στιγμή θα πάψει να επιτελεί το ρόλο της και τότε νομίζω πως η μορφή των πραγμάτων θα γίνει το περιεχόμενο (o ίδιος ο πυρήνας τους), ενώ το περιεχόμενο θα αποκρυσταλλωθεί σε μια (καταδυναστευτική;) μορφή. Καταλαβαίνω πως αυτό μοιάζει με ένα ακόμα σχήμα λόγου, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά πρόσωπα (κάποια ίσως κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω).
Θυμάμαι τις ημέρες που τίποτα δεν μπορούσε να με διαπεράσει (σαν εκείνο τον παπάρα τον Αιμιλιανό Μονάη). Τώρα νιώθω την πανοπλία μου διάτρητη.
Ελπίζω πως η ευτυχία θα κρύβεται σε μια ξεφούσκωτη υστεροφημία αλλιώς, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ακόμα deja-vu.
Ζήτημα 2ο (και- αντικειμενικά- σχετικά δευτερεύον): ΟΛΑ τα περιστέρια στο διάβα μου αντί να πετάνε γρήγορα μακριά μου τρέχουν καταπάνω μου, λες και έχω καμιά τέλεια τυρόπιτα στο χέρι.
Θα μπορούσε να είναι και εφιάλτης.
Ζήτημα 3ο: Αυτού του τύπου η ταξινόμηση θυμίζει τέχνασμα που διευκολύνει να μιλήσεις για τα ασήμαντα, παρακάμπτοντας σιωπηλά τα ουσιώδη.
Περνώντας στην ανάρτηση τώρα:
Με προβληματίζει η διάκριση ουσίας και μεθόδου, πρόβλημα-προέκταση του γνωστού δίπολου "μορφή-περιεχόμενο" (ή μήπως, τελικά, πάει αντίστροφα;).
Η κυρίαρχη τάση εκπροσωπείται από μια αντίληψη των πραγμάτων που βλέπει την ηθική (την ιστορικά διαμεσολαβημένη- προσδιορισμένη ηθική) ως ιερή. Τουναντίον, προσωπικά, εκλαμβάνω την εκάστοτε ηθική ως μια σχετικά ωφέλιμη προσαρμογή, απαραίτητη αλλά παροδική όπως η ίδια η κοινωνία που την γεννάει.
Ίσως για κάποιους η κυρίαρχη ηθική έχει ένα ιστορικά προδιαγεγραμμένο ρόλο να μετατραπεί σε πανανθρώπινη. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ παρά να θεωρώ πως η κοινωνία βαδίζει προς την εξάλειψη κάθε φετιχιστικού περιβλήματος ηθικής.
Έχοντας κατά νου τα παραπάνω- και βλέποντας πως ένας ακόμα τιποτένιος φλεβάρης, κατοικεί μέσα στο δικό μου απρίλη- δεν μπορώ παρά να γίνομαι βρωμομυστήριος κάθε φορά που τη θυμάμαι. Και αυτό, δυστυχώς, γίνεται συχνότερα από ότι θα επιθυμούσα.
Πιθανότατα, η (κατά τα άλλα λειτουργική) αποστασιοποίηση (μια σχέση Τροίας- Ιθάκης) κάποια στιγμή θα πάψει να επιτελεί το ρόλο της και τότε νομίζω πως η μορφή των πραγμάτων θα γίνει το περιεχόμενο (o ίδιος ο πυρήνας τους), ενώ το περιεχόμενο θα αποκρυσταλλωθεί σε μια (καταδυναστευτική;) μορφή. Καταλαβαίνω πως αυτό μοιάζει με ένα ακόμα σχήμα λόγου, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά πρόσωπα (κάποια ίσως κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω).
Θυμάμαι τις ημέρες που τίποτα δεν μπορούσε να με διαπεράσει (σαν εκείνο τον παπάρα τον Αιμιλιανό Μονάη). Τώρα νιώθω την πανοπλία μου διάτρητη.
Ελπίζω πως η ευτυχία θα κρύβεται σε μια ξεφούσκωτη υστεροφημία αλλιώς, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ακόμα deja-vu.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου